مشهورترین نام این سوره «علق» است، که با واژهی یادشده در آیهی دوم سوره تناسب دارد. نامهای دیگر آن «إِقرَأ بِاسمِ رَبِّک»، «إِقرَأ بِاسمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَق»، و «إِقرَأ» به مناسبت آیهی اول، و «اَلتَّعلِیم» به مناسبت آیههای چهارم و پنجم است.
دانشمندان علوم قرآن بر مکی بودن سورة علق، توافق دارند و غالب ایشان آن را نخستین سورهی فرو آمده بر پیامبر9 میدانند. بر اساس تمام جدولهای مسند، غیر مسند و ترکیبی پیشگفته در مقدمه، این سوره در رتبة نخست و سورهی قلم در رتبهی بعدی نزول قرار دارد و اکثر مفسرین بر این باورند که رسالت پیامبر 6 با این سوره آغاز شد؛ لکن جدولی که المقدمتان از سعید بن مسیب، از امام علی7 نقل میکند، سورهی حمد را در ردیف اول قرار داده است، و برخی نیز قائل به این نظر هستند[1]، اما نظر درست آن است که سورهی حمد به عنوان بخشی از قرآن کریم، پس از این زمان فرود آمد که توضیح آن در سوره حمد خواهد آمد. برخی نیز با استناد به روایتی از ابوسلمه از جابر بن عبدالله انصاری قائل به اول بودن سوره مدثر شدهاند،[2] که این روایت، ظهور یا صراحتی در نخستین بودن سوره مدثر ندارد و گزارش حوادث پس از آغاز جریان وحی در غار حرا میباشد و با روایات دیگری که در کنار همین روایت آمده است، ناسازگار است و چنانچه در تفسیر سوره مدثر خواهد آمد، محتوای این سوره نیز بر خلاف این مدعا میباشد.
یکپارچه نازل شدن این سوره نیز، از دیگر موضوعات مهم در سورهی علق است. برخی