این سوره به مناسبت آیهی اول آن، "العادیات" یا "والعادیات" نامیده شده است. هرچند تمام جداول ترتیب نزول، سورة عادیات را مکی می‌دانند؛ برخی از مفسران، با توجه به روایاتی که در تطبیق سوگندهای ابتدای سوره بر مجاهدت علی7 وجود دارد، در مکی بودن سوره تشکیک، و به مناسبت این ماجرا، سوره را مدنی دانستهاند[1]؛ لکن به نظر میرسد با در نظر گرفتن تمام آیات سوره، مکی بودن آن قوی‌تر است.[2] تأکید میشود محتمل است روایات شأن نزول، مربوط به یکی از تطبیقات آیات ابتدایی سوره باشد، نه تنزیل آنها.
این سوره در روایات گردآوری شده در جداول مقدمه این تفسیر ( همگام یا وحی)، چهاردهمین سورهای است که بر پیامبر اکرم9 نازل‌شده است. تنها یک مورد اختلاف، در روایت زهری با دیگر روایات جداول مسند و ترکیبی، وجود دارد. زهری سوره عادیات را پیش از سوره عصرگزارش کرده است. دربارة جابه‌جایی رتبهی سورهی عصر و عادیات در مقدمهی سورهی عصر توضیح کافی داده شد.
سورة عادیات در ترتیب مصحف رسمی در جزء سی‌ام قرآن، ردیف صدم، بعد از سورهی زلزال و قبل از سورهی قارعه واقع است و یازده آیه دارد.
مقصود سوره
اجتناب دادن مردم از ناسپاسی پروردگار بهرغم نیازی که به تداوم عنایات پروردگار در دنیا و نجات از شقاوت اخروی دارند.
محتوای سوره
سوره مشتمل بر یک بخش محتوایی است که با سوگند آغاز میشود و به ناسپاسی انسان در برابر پروردگارش اشاره میکند، سپس
