رهبرعزیز انقلاب در نماز جمعه باشکوه این هفته با استفاده از سوره ابراهیم (72 نزول در مکه)، دو صفت را برای مردم ایران بیان نمودند؛ «صبار شکور»
بر آن شدیم تا اشارهای داشته باشیم که قرآن برای تربیت نسل مخاطب نزول و ایجاد صفت شکرگزاری در آنها، پیش از این در سیر نزول، در طرحی حکیمانه مبادرت به تربیت شاکرانه مسلمانان نموده است. پیشنهاد بنده برای این روزها، تمرکز طلاب و ائمه جماعات و اساتید حوزه تبیین شکرگزاری و ناسپاسی است، با بیان تفسیرتحلیلی سوره لقمان (57 نزول در مکه). بدین منظور نکته ناب روششناختی که در تفسیر همگام با وحی جلد ششم، به قلم استاد ارجمندم حجت الاسلام و المسلمین بهجت پور به رشته تحریر درآمده است، برای سرنخ تولید محتوا خدمتتان تقدیم می شود.
شکرگزاری، سرآمد حکمت است. (ر.ک: آیهی 12) و پروردگار حکیم، برای انگیزش مردم بهسمت شکرگزاری، ابتدا به نعمتهای منحصر بهفردی که حس شکرگزاری از خدا را زنده کند، توجه داده، پس از آن، به تجلیل از لقمان پرداخت؛ او که حکمتش وی را به شکرگزاری ترغیب میکرد. سپس همین شکر را درقالب نصایح وی به فرزندش، دنبال کرده و روشن کرده سپاسگزاری، از خدا یا والدین، چنان اهمیتی داشته که از اولیترین توصیههای پدر حکیم به فرزندش بوده است. (ر.ک: آیهی 14) سپس با بیان برخی از نعمتهای الهی که بهمنظور تسهیل زندگی و تأمین رفاه مردم (ر.ک: آیهی 20) ایجاد شده است و گرفتن اعتراف از مشرکان درباره‌ی نعمت آفرینش آسمانها و زمین، و بیان مالکیت مطلق او بر هستی (آیات 25 و 26) و بیان ناممکن شمردن شمارش نعمتها (آیهی 27) و توضیح نعمت خدا در سامان دادن به حرکت شب و روز و ماه و خورشید (ر. ک: آیهی 29) و نیز یادآوری نعمت حرکت کشتیها در دریاها (ر. ک: آیهی 31) انگیزهی شکرگزاری را تقویت می‌کند و در این بین، از ناسپاسی و منکر شدن برخی از مردم و تبعات منفی ناسپاسی و انکار، پرده بر میدارد. (ر.ک: آیات21، 23، 24، 25، 32). خلاصه؛ چشم بشر، آنگاه به حقیقت باز می‌شود که آیات الهی را در تکوین و تشریع ببیند، و این اتفاق، هنگامی حادث می‌شود که پیشتر چشم انسان به نعمتهای الهی و بخشندگی او، باز شده باشد.
از دیگر سو، خدای حکیم در سورهی لقمان برای منفور کردن ناسپاسیها، روش ویژه‌ای بهکار گرفته است: ابتدا
