از ترتیب نزول آیات استفاده می‎شود که تقوی عملی پیش از ایمان است. در سوره علق 1/12 بیان فرمود که پیامبر پیش از هر مطلبی، مردم را به تقوا دستور می‎داد. پس از آن تقوا از مخالفت با رسول است؛ چنانکه در سوره قلم 2 /34-35 فرمود: خویشتندارانِ از تکذیب پیامبر (ص)، به نعمت‎های بهشتی می‎رسند؛ زیرا این تقوا آنها را به تسلیم در برابر دعوت رسول موفق می‎دارد. در سوره مدثر 4/ 56 ضرورت تقوای الهی را برای بهره‎گیری از فرصت‎هایی مثل هدایت‎های قرآن لازم شمرد. در سوره لیل 9 /5 تقوا را یکی از پیش‎زمینه‎های تحول در شخصیت مردم نامید. در سوره‎های ق 34/31 و قمر 37/ 54 و ص 38 /49، متقیان را به بهشت وعده داد و جایگاه ایشان را به حضرت حق نزدیک شمرد. از آیات دیگر که عاقبت کار را به تقوا گره زده‎اند، استفاده می‎شود که قرآن مسأله تقوا را به عنوان عامل پیشرفت معنوی تا رسیدن به عاقبت‎های خوش دانسته و هیچ چیز دیگر را جایگزین آن ندانسته است. (ر. ک.اعراف 39 / 35 و 96 و 128) به عبارت دیگر؛ تقوا پیش از ایمان و در کنار آن، عامل حفظ و نگهدارنده ایمان و مانع تأثیرپذیری از اغواء شیطان و وسیله رسیدن به بصیرت (همان / 201) و عاقبت خوش است. «والعاقبۀ للتقوی»(طه 45 /132).   

 

توجه شود عدد اول پیش از / مراد شماره سوره در ترتیب نزول است و شماره پس از / شماره آیه در سوره می باشد.